lieve mama
boze mama
Mijn boek Lieve mama, boze mama gaat over mijn zoektocht naar hulp bij somberheid, boosheid en wanhoop. Over korte lontjes, oude pijn en de gevolgen van een heel gewone opvoeding.
“‘Je kunt nu wel een boek willen schrijven over de oplossingen die jij gevonden hebt, maar je zult toch eerst moeten laten zien wat je aan problemen hebt overwonnen in je leven. Anders ben je niet geloofwaardig.’”
Dit zei Maria Genova tegen mij. De schrijfcoach die ik in de arm had genomen na vijftien jaar worstelen, struikelen, vallen en opnieuw beginnen met het schrijven van mijn boek.
Ai…dat wilde ik helemaal niet. Het grootste probleem dat ik had gehad in mijn leven, had ik maar met een paar mensen gedeeld. Ik sloeg mijn kind… Toen ik zwanger was van onze tweede had ik bekkeninstabiliteit, een baan die ik heel zwaar vond en ik was moe, zó moe. Ik deed alles om David tevreden te stellen. Maar net als iedere tweejarige was hij regelmatig gefrustreerd en huilde hij zonder dat ik hem kon troosten. Als ik alleen met hem was werd me dat regelmatig te veel en ontplofte ik.
Ik wist dat slaan schadelijk was. Ik was al tien jaar hulpverlener en gaf zelfs opvoedingsadviezen, vanuit mijn baan als maatschappelijk werker, aan ouders met een verstandelijk gehandicapt kind. En toen sloeg ik mijn eigen kind. Ik was wanhopig, maar telkens opnieuw nam de boosheid mij over.
De zoektocht die volgde ging in de eerste plaats over de vraag wat ik kon doen om mijzelf in toom te houden. Maar hij kwam ook voort uit één die al gestart was op mijn elfde jaar: waarom is er zoveel ellende in de wereld? Wat is de zin van het leven? En vooral: wat kunnen we er aan doen?
In mijn boek neem ik de lezer mee in de antwoorden en oplossingen die ik uiteindelijk vond. Het is een lange weg geweest, maar met de kennis van nu kan die weg voor veel mensen een stuk korter zijn. Daarom deel ik mijn verhaal. Ik heb me door een flinke laag schaamte en schuldgevoel heen moeten werken. Maar nu voel ik vreugde en een diepe innerlijke drive bij het idee dat het niet voor niets is geweest: dat ik het lijden van destijds, van mij en mijn gezin, kan omzetten in een geschenk aan ouders en kinderen, en aan professionals die beleid maken of direct met hen werken.